Lotgenootschap als Therapeutisch Instrument

Martin Appelo

Ernstige hechtingsproblematiek op basis van het verleden, gaat vaak samen met allerlei (relatie)problemen in het hier en nu. Behandeling van de vroege problematiek lijkt dan ook geïndiceerd. Onveilige hechting correleert echter sterk negatief met therapietrouw en -effect: hoe ernstiger de problematiek, hoe minder kans op resultaat. Sterker nog; mensen met ernstige hechtingsproblematiek hebben vaak geen hulpvraag. Zeker niet als de aangeboden therapie door iemand wordt geboden die volgens de patiënt geen idee heeft waarover het gaat.

Hoe om te gaan met ernstig hechtingsgestoorde mensen die wel hulp zoeken maar de relationele vaardigheid van de therapeut vanaf het allereerste moment zwaar op de proef stellen en weinig tot geen ‘epistemisch vertrouwen’ hebben? Daarover gaat deze presentatie. Er wordt ingegaan op het belang van selfdisclosure door de therapeut en het ervaren van lotgenootschap bij het tot stand brengen en volhouden van een constructieve therapeutische relatie. (H)erkennen en (durven) bespreken van (tegen)overdracht is daarbij van groot belang. Het zal blijken dat de weerstand van extreem onveilig gehechte mensen hierdoor kan afnemen waardoor ze soms toch tot betekenisvolle verandering komen.